Στην εφηβική του ηλικία ήταν ένας κεντρικός αμυντικός παίκτης αλάνας (αλανιάρης)-εξ αυτού και το  παρατσούκλι "Σούρπης"- μετρίου αναστήματος , λίγο ευτραφής, αλλά πολύ "ευέλικτος" .

Η φήμη του δεν επεκτάθηκε έξω από την αλάνα που βρίσκονταν στην οδό Καραβαγγέλη (εκεί ακριβώς που είναι η σημερινή καφετέρια La Nuit).

Σαν παίκτης ή αθλητής δεν διακρίθηκε σε καμιά ομάδα. Προσπάθειες που έκανε να ενταχθεί στις δυνάμεις του Ορφέα εκείνης της εποχής (1970), ήταν ανεπιτυχείς μιας και προσέκρουσε στην ηγετική φυσιογνωμία του Γ. Βαλμά και του λαχειοπώλη Μανώλη, αλλά και στην απάθεια για το πρόσωπό του από τον προπονητή του Ορφέα Βασιλειάδη (παλιό παίκτη του ΠΑΟΚ).

Ιδιόκτητη μονόροφη κατοικία στην περιοχή του Πράσινου Κήπου. Το σχέδιο πόλης δεν είχε περάσει ακόμα από εκεί.

Μοναχοπαίδι. Γεννήθηκε στο Ροδολίβος Σερρών το 1953, από το οποίο μετακόμισε πολύ μικρός (13) στη Θεσσαλονίκη.

   Ο πατέρας του Γιώργος, μάστορας της τσαγγαρικής τέχνης  (υποδηματοποιός) , την εποχή εκείνη είχε δικό του κατάστημα στην πλατεία Αριστοτέλους, το οποίο αργότερα επεξέτεινε σε εμπορικό υποδημάτων. Την δουλειά του πατέρα του συνέχισε και ανέπτυξε ο Κώστας, μετακομίζοντας το μαγαζί του στην πλατεία Άθωνος μέχρι το 2000 . Η κακή συγκυρία του επαγγέλματος λόγω Κίνας κλπ είχε σαν αποτέλεσμα να μη μπορέσει να συνεχίσει στο επάγγελμα.

   Σήμερα είναι υπάλληλος σε εταιρία ψυχαγωγικών παιγνιδιών.

   Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία (ναυτικό) μέσα στη χούντα και το 1973 κατά την εισβολή των τούρκων στη Κύπρο, στάλθηκε να υπερασπιστεί τον Μακάριο στην Πάφο, με το ψευδώνυμο Οικονομόπουλος. Όταν επέστρεψε από την Κύπρο ήταν εμφανή τα σημάδια που του άφησαν οι βόμβες ναπάλμ των τούρκων. Για λίγο καιρό κούτσαινε (μόνο μπροστά στους φίλους του) αλλά γρήγορα επανήλθε, λόγω του ότι τα τραύματά του ήταν επιφανειακά. Στο ιστορικό του καταγράφεται ότι υπερασπίστηκε τον Μακάριο ...στον ύπνο του.

   Φανατικός οπαδός του Παναθηναϊκού, έφτασε στο σημείο την εποχή του Γουέμπλεϋ , να μασάει πράσινα χαρτιά και...να φτύνει πράσινο σάλιο. Όταν γύρισε από την Κύπρο (στρατιωτικό) όλοι έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι ήταν πλέον Παοκτσής. Σαν αίτιο αναφέρθηκε ότι δεν μπορούσε να υποστηρίζει  Αθηναίους ενώ αυτός είναι Θεσσαλονικιός . Παοκτσής παρέμεινε μέχρι και σήμερα.

   Κομματικά ιδεολόγος δημοκρατικός.

   Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Ορφέα επί σειρά ετών. Διέπρεψε σαν ταμίας , σαν γραμματέας και σαν πρόεδρος. Χαρακτηριστική έμεινε η τιμιότητά του και η σοβαρότητά του. Από τα ενθυμήματα της θητείας του στον Ορφέα έμεινε ιστορικό το..."τι έγινε Καλτσίδης ...πώς τα πάμε με τον Κεχαγιά".

   Στα γυμνασιακά του χρόνια σαν παίκτης της ομάδας βόλεϋ του Γυμνασίου Καραμάνογλου, αντιμετωπίζοντας στο σχολικό πρωτάθλημα το Β΄Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης έμεινε ιστορική η απόκρουση στο "φοβερό καρφί" του Καρυπίδη , άριστου παίκτη του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, που αγωνίζονταν στον αγώνα εκείνον με τα χρώματα του Β΄Γυμνασίου.

   Το απόφθεγμα " όχι κυρ-Τάκη τώρα , θα δουλέψουμε διαφορετικά τώρα" βγήκε από τα χείλη του, όταν σαν ταμίας του Ορφέα προσπαθούσε να μεταπείσει από παραίτηση τον προπονητή της ομάδας Χρυσανίδη και να συνεχίσει το έργο του.